Rodzaje Duchów

DUCHY NIECZYSTE
Maja skłonność do zła i ono właśnie jest celem ich działań. Pytane przez ludzi udzielają podstępnych rad, sieja niezgodę i nieufność, zakładając przy tym rozmaite maski, by skuteczniej oszukiwać. Żerują na ludziach słabych, podatnych na ich wpływy, których przemyślnie wiodą do zguby szczęśliwe, ze udało im się spowolnić ich rozwój lub wpędzić w tarapaty.
W trakcie manifestacji zdradza je ich język; jego trywialność i grubiaństwo, są, podobnie jak u ludzi, niezawodnym znakiem moralnej i umysłowej małości. Ich sposób wyrażania się świadczy o niskich skłonnościach i nawet wówczas, gdy próbują oszukać człowieka udając ogładę, nie są w stanie przez dłuższy czas grac tej roli i co rusz popadają we właściwe im prostactwo. Niektóre ludy uczyniły z nich złowrogie bóstwa, inne zaś nazwały je demonami, złymi duchami lub duchami zła.
Istoty ludzkie, w które się one wcielają, przesycone są niskimi, zwierzęcymi namiętnościami i skłonnościami, takimi jak zmysłowość, okrucieństwo, krętactwo, hipokryzja, pożądliwość, zazdrość i skąpstwo. Zło czynią dla samej przyjemności, bez żadnych dodatkowych motywów, po prostu z nienawiści do dobra, wybierając najchętniej na swe ofiary ludzi dobrych i uczciwych. Są one prawdziwa zakała społeczeństwa, a ogłada nie jest w stanie przesłonić ich podłości i niegodziwości.
DUCHY LEKKIE
Duchy te są nieokrzesane, złośliwe, przekorne i szydercze. Do wszystkiego się wtrącają, odpowiadają na każde pytanie bez żadnego poczucia odpowiedzialności za słowo. Lubują Sie w sprawianiu ludziom drobnych przykrości i kłopotów, w utrudnianiu im życia, w kierowaniu ich na błędne ścieżki przy pomocy podstępów i oszustw. Do kategorii tej należą duchy zwane potocznie skrzatami, chochlikami i gnomami. Są zależne od duchów wyższych, które posługują się nimi często tak, jak my posługujemy się służbą lub najemnikami.
Bardziej od innych duchów są przywiązane do materii i w głównej mierze służą do zaspokajania złych skłonności istot zamieszkujących powietrze, wodę, ogień, ciała stale i świat podziemny. Manifestują swoja obecność zmysłowo, na przykład za pomocą uderzeń, przesuwania przedmiotów. Z tego względu nazywa się je duchami stukającymi lub motorycznymi. Uznaje się, ze wymienione zjawiska akustyczne i ruchowe nie są przypadkowe i bez znaczenia wówczas, gdy widoczna jest ich rozumna przyczyna. Wszystkie rodzaje duchów potrafią wywoływać tego typu fenomeny, lecz duchy wyższe pozostawiają je na ogol niższym, łatwiej poruszającym się w obrębie materii niż w sferze wzniosłych myśli i uczuć.
Podczas komunikowania się z ludźmi duchy te dają niekiedy pewne świadectwa inteligencji i dowcipu, niemal zawsze jednak płytkiego i powierzchownego. Potrafią dostrzegać niedorzeczność i śmieszność zjawisk oraz wyrażać ja w sposób kąśliwy i przewrotny. Jeśli podszywają się pod cudze imiona, czynią to bardziej z przekory niż. rzeczywistej złośliwości.
DUCHY NIEDOUCZONE
Posiadają one wprawdzie pewna znajomość świata, jednak wyraźnie ja przeceniają. Osiągnąwszy pod wieloma względami widoczny postęp, posługują się językiem tak dobrze uformowanym, ze można by go przypisać istotom o wiele bardziej doskonałym. Najczęściej niesie on tylko echo pewnych wiadomości, na dodatek przeważnie przypadkowych i błędnych, wyniesionych z życia ziemskiego. Można go określić jako mieszaninę kilku prawd, wielu półprawd i mnóstwa najbardziej absurdalnych fałszów, zrodzonych z zarozumialstwa, pychy, zazdrości i zaślepienia, którym to wadom duchy te nie potrafią się oprzeć
DUCHY NEUTRALNE
Nie są one ani wystarczająco dobre, by czynić dobro, ani dostatecznie złe, by czynić zło. W równej mierze maja skłonności tak ku jednemu, jak drugiemu i nie są w stanie wznieść się pod względem moralnym lub umysłowym ponad bardzo niski horyzont. Związane są wciąż ze światem materialnym, cierpiąc z żalu za utraconymi ziemskimi przyjemnościami.
DUCHY DOBRE
Cechy rodzajowe: przewaga ducha nad materia, pragnienie dobra. Zdolność czynienia dobra przez te duchy zależna jest od stopnia ich rozwoju. Jedne z nich osiągnęły wysoki poziom wiedzy, inne mądrość i dobrotliwość, u najbardziej zaś rozwiniętych mądrość idzie w parze z wysokim morale.
Nie oderwały się one jeszcze całkowicie od materii, dlatego zachowują w pewnym stopniu, stosownie do swojej pozycji w hierarchii, jakieś ślady życia ziemskiego; bez tego byłyby duchami doskonałymi. Pojmują istotę Boga i nieskończoności i zaznają już szczęścia sprawiedliwych. Cieszy ich, ze mogą czynić dobro i zapobiegać złu. Jednocząca je miłość jest dla nich źródłem niewymownych rozkoszy, których nie maca zazdrość, pretensje, wyrzuty ani żadne inne źle uczucia i namiętności właściwe duchom niedoskonałym. Maja jednak jeszcze przed sobą szereg prób., wiodących do osiągnięcia absolutnej doskonałości.
Działalność ich polega na pobudzaniu dobrych myśli, sprowadzaniu ludzi ze złych dróg, opiekowaniu się tymi, którzy na to zasłużyli, oraz neutralizowaniu wpływów wywieranych przez duchy niedoskonale na osoby usiłujące bronić swojej prawości.
Ludzie, w których duchy te się wcieliły, są uczciwi pod każdym względem i życzliwi dla bliźnich. Nie ma do nich dostępu duma, egoizm ani ambicja, nie czują nienawiści, pożądania czy zazdrości i całkowicie bezinteresownie czynią dobro. Do kategorii tej należą duchy określane w ludowych wierzeniach jako dobre geniusze, duchy opiekuńcze, dobre. W czasach, gdy karmiono umysły przesadami i zabobonami, widziano w nich bóstwa życzliwe człowiekowi.
DUCHY ŻYCZLIWE
Głównym ich atrybutem jest dobroć. Znajdują one upodobanie w służeniu ludziom i opiekowaniu się nimi, lecz ich świadomość jest jeszcze ograniczona, osiągnęły bowiem większy postęp na płaszczyźnie moralnej niż intelektualnej.
DUCHY UCZONE
Wyróżniają się nade wszystko rozległością i głębia swojej wiedzy. W mniejszym stopniu interesują się problemami moralnymi niż. naukowymi, ku którym kierują je ich naturalne uzdolnienia. Oceniają jednak wiedze z punktu widzenia jej użyteczności i nie okazują żadnego zacietrzewienia lub ambicji, właściwych duchom niższym.
DUCHY MADRE
Ich naczelnym przymiotem jest bardzo wysoka świadomość moralna. Nie posiadają wprawdzie nieograniczonej wiedzy, jednak ich poziom intelektualny pozwala im bezbłędnie osądzać ludzi i fakty.
DUCHY NAJWYZSZE
W równej mierze posiadają wiedze, mądrość i dobroć. Przemawiają językiem pełnym życzliwości, zawsze godnym, szlachetnym, często wzniosłym. Bardziej niż inne duchy są skłonne udzielać nam wiarygodnych informacji o świecie niewidzialnym, oczywiście w granicach poznania dostępnego dla człowieka. Chętnie nawiązują kontakt z tymi, którzy bezinteresownie szukają prawdy i których dusze są wystarczająco niezależne od ciała, by mogli te prawdy pojąc. Unikają natomiast wszystkich kierujących się sama ciekawością lub tak podporządkowanych materii, ze nie są w stanie czynić dobra. Jeśli w wyjątkowych wypadkach inkarnują się, maja za zadanie wykonanie jakiegoś szczególnego dzieła i staja się dla ludzi przykładem takiej doskonałości, o jakiej na ziemi można jedynie marzyć.
DUCHY CZYSTE
Cechy rodzajowe: niepodatność na wpływy materii, absolutna wyższość moralna i intelektualna nawet w stosunku do duchów należących do przedstawionych już kategorii.
DUCHY DOSKONAŁE
Duchy te przebyły już wszystkie szczeble rozwoju i wyzbyły się wszelkich więzi z materia. Osiągnęły pełna doskonałość, jaka tylko dostępna jest stworzeniu, nie musza wiec już poddawać się kolejnym próbom ani za nic pokutować. Nie podlegając tez prawu reinkarnacji w śmiertelnych ciałach, rozpoczynają życie wieczne na łonie Boga. Cieszą się niezmąconym szczęściem, bowiem nie maja do nich dostępu Potrzeby i zmienne losy ziemskiego życia.
Szczęście ich nie jest jednak wcale monotonne bezczynnością wiecznej kontemplacji. Są one bowiem Posłańcami Boga, zlecającego im rozmaite zadania służące utrzymaniu harmonii Wszechświata. Kierują one wszystkimi duchami niższymi od siebie, pomagają im się doskonalić i dają im polecenia. Wiele radości dostarcza im pocieszanie ludzi w zmartwieniach, rozbudzanie w nich pragnienia dobra i wzbudzanie żalu za błędy oddalające człowieka od największego szczęścia.
Niejednokrotnie określa się je mianem aniołów, archaniołów i serafinów. Ludzie mogą wprawdzie kontaktować się z nimi, lecz zarozumialstwem byłoby mniemać, ze stawia się one na każde wezwanie.
Niekiedy określa się je blednie mianem duchów nie stworzonych. Gdyby nie zostały stworzone, nie miałyby, tak jak sam Bóg, żadnego początku, gdyby zaś mogły istnieć odwiecznie niezależnie od woli Boga, On nie byłby wszechmocny. Jeśli wiec duchy w kontaktach z nami posłużyły się takim określeniem, to uczyniły to w zupełnie innym sensie. Podkreślały bowiem w ten sposób fakt, iż pewne duchy nie będą już więcej się inkarnowały, a zatem nie zostaną już nigdy stworzone tak, jak człowiek jest stwarzany do ziemskiego życia. Sam termin jest jednak nieszczęśliwy, gdyż umożliwia fałszywa interpretacje. Oto wymowny przykład powierzchownego rozumienia słowa bez wnikania w jego treść.

Post został pochwalony 0 razy

Sorka, że to pisze qbaxx ale to wszystko to kłamstwo... mam w tym troche doświadczenia i nigdy nie słyszałem o czymś takim. Wiesz o co mi chodzi....

Post został pochwalony 0 razy

Spoko wiem Cool

Post został pochwalony 0 razy

lol

Mały.... sam jesteś lol... kniecznie odwiedź ten link: www.wielkaencyklopediaavp.fora.pl
POZDRO

Post został pochwalony 0 razy